czwartek, 28 lutego 2013

Wróciłam! :) [Aktualizacja]


Dzień dobry :)
Wczoraj wieczorem wróciłam z wojaży. A dziś już w pracy. Niby to tylko kilka dni, ale się uzbierało sporo rzeczy do nadrobienia. Teraz mam chwilę spokoju. Muszę skończyć recenzję "Boksera z Auschwitz" Marty Bogackiej. Myślałam, że podczas podróży przeczytam więcej niż było w rzeczywistości :P No ale po prawdzie czasu nie było zbyt dużo. A jak było,to zmęczenie nie pozwalało na czytanie :) Udało mi się przeczytać ponad połowę "Naznaczonych Błękitem cz. 1" Ewy Białołęckiej. Szczerze to spodziewałam się czegoś innego. Ale o tym za kilka dni :)

Szwecja jest jeszcze piękniejsza niż pamiętałam :) Sztokholm czaruje nawet o tej porze roku. Wyspy Alandzkie także są bardzo urokliwe :) Nawet zimą, kiedy na wysepkach archipelagu leży pełno śniegu. Nie żałuję, że znowu pojechałam do Szwecji. Piękny kraj. Jeśli tylko będziecie mieli okazję tam się wybrać - polecam z całego serca! Ja pojadę ponownie, jak tylko nadarzy się okazja :) Jak mąż obrobi trochę zdjęć, to zaktualizuję notkę :)

Bardzo się cieszę, że obserwujących mojego bloga jest coraz więcej. Także liczba wejść się zwiększyła. Nawet nie macie pojęcia jaką radochę mi tym sprawiacie! I przy okazji mobilizujecie do dalszego czytania i dodawania nowych notek. 

Dziękuję,że jesteście ze mną!

A tu przedsmak relacji fotograficznej z podróży. (Fotki kiepskiej jakości bo z mojego telefonu). 


Wyspy Alandzkie


Widok na Sztokholm z Promu Cinderella należącego do linii Viking Line

Wyspy Alandzkie

Prom Cinderella (robi wrażenie!)


*****************************************************************************
No to dziś obiecana aktualizacja z większą ilością zdjęć :) 

Panorama Sztokholmu

Nynashamn

Nynashamn

Sztokholm

Sztokholm

Uliczki w Sztokholmie

Najwęższa ulica w Sztokholmie - 90cm szerokości

Gamla Stan (Stare Miasto) w Sztokholmie

Sztokholm

Sztokholm

Wschód słońca na Wyspach Alandzkich

Zamek Królewski w Sztokholmie

Tym promem płynęliśmy na Wyspy Alandzkie

Kościółek w Mariehamn -w stolicy Wysp Alandzkich

Marienamn

Alandy

Alandy

Alandy

Alandy

Alandy

Alandy

Alandy

Sztokholm

Panorama Sztokholmu - ten brązowy budynek po prawej to Muzeum Galeonu Waza

Sztokholm

Sztokholm


czwartek, 21 lutego 2013

"Ania z Zielonego Wzgórza" - Lucy Maud Montgomery


           Ani Shirley nikomu raczej przedstawiać nie trzeba. :) Chyba każdy "zna" tę rudowłosą dziewczynkę o wybuchowym charakterku. W końcu "Ania z Zielonego Wzgórza" to lektura obowiązkowa  w szkole podstawowej. Mam do niej wielki sentyment, dlatego postanowiłam ponownie przeczytać całą serię. Ania nadal wzrusza, śmieszy i zadziwia ogromną wyobraźnią. Zielone Wzgórze czaruje swoim pięknem.

          Lucy Maud Montgomery to kanadyjska pisarka powieści dla młodzieży, która zyskała sławę dzięki serii o Ani z Zielonego Wzgórza. Urodziła się i żyła na Wyspie Księcia Edwarda. Dlatego też akcja większości jej powieści jest osadzona w tym uroczym zakątku świata. Wiele miejsc, które zostały opisane w serii o Ani (Jezioro Lśniących Wód, Aleja Zakochanych itp.) możemy odnaleźć na wyspie.


            Uwielbiam serię o Ani z Zielonego Wzgórza. Przypomina mi moje dzieciństwo. Wiele razy, mając te naście lat wyobrażałam sobie, że jestem tą buntowniczą, rudowłosą dziewczynką.:) Zazdrościłam jej  wyrazistego charakterku i wielkiej fantazji. Nawet teraz, gdy czytam o losach Ani, przeżywam z nią przygody w takim samym stopniu, jak w czasach, kiedy byłam nastolatką.

       Maryla i Mateusz Cuthbertowie z małego miasteczka Avonela, położonego na Wyspie Księcia Edwarda postanawiają przygarnąć osieroconego chłopca, który będzie im pomagał w gospodarstwie. Jednak zamiast młodzieńca, Mateusz ze stacji przywozi... rudowłosą dziewczynkę, obdarzoną bogatą wyobraźnią. Od tej pory życie rodzeństwa zmienia się diametralnie. Ania Shirley to osóbka nieprzeciętna. Jej charakterek wprowadzi ją nie raz w kłopoty. Od teraz Zielone Wzgórze i całe Avonela nie będzie już takie samo.

Ulubiona okładka.
    Pełna humoru opowieść o rudowłosej sierotce, która niespodziewanie znajduje swoje miejsce na świecie, podbiła serce miliona czytelników. Także i moje. Ania już od pierwszych kilku stron powieści zyskuje moją sympatię na nowo. Mogę nawet pokusić się o stwierdzenie, że jest to jedna z moich ulubionych postaci literackich. Niepohamowany entuzjazm, nieograniczona wyobraźnia i wybuchowy temperament tej młodej panny sprawiają, że nie można jej nie pokochać. Kłopoty w które wpadała wraz z Dianą wywoływały za każdym razem uśmiech na mojej twarzy. I tęsknotę. Ale za czym? Nie wiem. Może za utraconym dzieciństwem i latami beztroski, kiedy to człowiek nie musiał martwić się co będzie jutro. 

       Teraz kilka słów o sposobie wydania. I w tym przypadku mój zachwyt się kończy. Czcionka jest duża, przez co pozornie łatwo się czyta. Wydawca postawił na objętość książki. Dużo przestrzeni na kartce mnie osobiście drażniła. Być może dlatego, że byłam przyzwyczajona do sposobu, jaki wydaje Nasza Księgarnia. I okładka wydania z 1998 roku bardziej do mnie przemawia. Można powiedzieć, że oddaje charakterek Ani. :) Pewnie za jakiś czas zaopatrzę się w publikację Naszej Księgarni. Bo ta, którą mam tylko mnie irytuje. To był w sumie jedyny mankament przy czytaniu. 

          Opowieść o Ani z Zielonego Wzgórza czytałam z wielką przyjemnością, jak za czasów dzieciństwa. Język prosty, lekki i przyjemny. Plastyczne opisy miejsc i kwieciste porównania pomagają nam wyobrazić sobie te wszystkie miejsca, które dziewczynka pokochała. Wiem, że się powtarzam, ale teraz, gdy jako kobieta dorosła czytam o przygodach rudowłosej Ani, jestem tak samo oczarowana, jak w wieku kilkunastu lat. Taka książka po prostu się nie nudzi. Mogłabym wracać do niej cały czas. I będę. Jeśli będzie dane mi mieć córeczkę, na pewno będę czytać jej przygody panny Shirley. I mam nadzieję, że zapała do dziewczynki taką samą miłością, jak ja.  
                
          Czy polecam? Oczywiście! Wręcz jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich dziewczyn bez wyjątku. Chociaż myślę, że i płci przeciwnej losy Ani mogą przypaść do gustu. ;) Pełna humoru i ciepła powieść dla młodzieży, z której można wynieść wiele dobrego. 


Tytuł: "Ania z Zielonego Wzgórza"
Autor: Lucy Maud Montgomery
Wydawca: Wydawnictwo Literackie
Rok: 2007
Ocena:  9/10

Ania z Zielonego Wzgórza - CYFROTEKA.PL


Ta recenzja bierze udział w konkursie "Czytanie: 802% normy"
http://www.koobe.pl/121,a,konkurs-dla-blogerow.htm


Biorę udział w wyzwaniu "czytamy Anię"

poniedziałek, 18 lutego 2013

"Zielona Mila" - Stephen King


           Myślę, że pana Stephena Kinga szczegółowo przedstawiać nie muszę. Każdy, kto uwielbia czytać słyszał o tym autorze i chociaż o jednej książce, którą napisał. W większości znany jest z powieści grozy. Jednak spod jego pióra powstało jedno, wyjątkowe dzieło, które poruszyło miliony serc na całym świecie. Tak, myślę o "Zielonej mili". Nawet jeśli, drogi czytelniku, nie miałeś tej pozycji w ręce, to na pewno słyszałeś o filmie nakręconym na podstawie powieści. Ja popełniłam (wiel)błąd i najpierw obejrzałam ekranizację. Urzekła mnie. Stała się jedną z moich ulubionych. I sobie myślałam, skoro film mi się tak bardzo podobał, to co będzie jak przeczytam książkę? Według reguły ekranizacja zawsze jest gorsza od książki, spodziewałam się arcydzieła. I owszem, powieść jest wyjątkowa, tylko sama popsułam sobie przyjemność czytania, oglądając najpierw film.

           Paul Edgecombe jest strażnikiem w więzieniu Cold Mountain na bloku E, gdzie umieszczona jest Stara Iskrówka - krzesło elektryczne, na którym skończyło swój żywot wielu skazańców. Strażnicy swój blok nazywają Zieloną Milą. Nazwa wzięła się od zielonego linoleum, którym wyłożona jest podłoga. Na blok E trafia wielki murzyn o załzawionych oczach, John Coffey. Skazany został za morderstwo i gwałt na dwóch małych dziewczynkach.

         Akcja powieści toczy się w XX wieku. Bohater opowiada nam o sobie, o tym co go spotyka w teraźniejszości, ale częściej wraca do tego, co go spotkało kilkadziesiąt lat wcześniej. Paul Edgecombe poprzez pisanie próbuje uporać się z przeszłością. Przebywając w domu spokojnej starości Georgia Pines, opisuje historię Johna Coffeya. Robi rachunek sumienia, ciągle zadając sobie pytanie czy dobrze postąpił, czy zostanie za to przez Boga ukarany.

         Powieść Kinga porusza wiele ważnych kwestii, obok których nie można przejść obojętnie. Poznajemy historię więźniów, skazańców, czekających na pewną śmierć na Starej Iskrówce. Ich zachowania są różne. Jedni cierpliwie i ze spokojem czekają na śmierć, inni próbują uprzykrzyć życie "klawiszom", dobrze się przy tym bawiąc. Czytając książkę nasuwa się pytanie czy kara śmierci jest dla nich odpowiednim wyrokiem. A co, jeśli ktoś zostanie stracony jest niewinny? Za coś czego nie zrobił? Czy da się to odkręcić? Tak właśnie jest z Johnem Coffey. Wszystkie fakty, które Paul odkrył prowadząc prywatne śledztwo wskazują, że wielki murzyn nie zabił tych dziewczynek. Jak w tym przypadku wykonać na nim karę śmierci? Bo przecież nic nie można zrobić, wyrok został wydany, trzeba go wypełnić. Jak dalej z tym żyć? Paul musiał.

       Oprócz kary śmierci King porusza kolejny delikatny temat, jakim jest rasizm. Ewidentnie widać, że murzyn, którego posądzono o zbrodnie, nie ma szans aby mógł udowodnić swoją niewinność. Mam wrażenie, że pośrednio to właśnie za kolor skóry John został od razu skazany. Być może, gdyby na jego miejscu był biały człowiek, po interwencji Paula ponownie wszczęto by śledztwo aby wyjaśnić wątpliwości. Ale w przypadku murzyna? Szkoda czasu.
 
         Książkę przeczytałam ponad tydzień temu. Próbowałam wymyślić coś mądrego. Coś, żeby zaskoczyć czytelnika, który będzie to czytał. Ale jest to trudne, bo ciężko ubrać w słowa emocje, które mną zawładnęły kiedy czytałam książkę. Mimo, że wiedziałam czego się spodziewać po książce, bo ekranizację oglądałam wiele wcześniej, i tak w moich oczach pojawiły się łzy, kiedy John Coffey został stracony. Ale jak wspominałam wcześniej mój błąd też polegał na tym, że obejrzałam najpierw film. Czytając "Zieloną Milę" miałam już w wyobraźni nakreśloną osobę Paula i Johna. Miałam przed oczami, aktorów występujących w filmie. Nie potrafiłam sobie ich wyobrazić inaczej. To mi trochę psuło odbiór książki. Bo ciągle przed oczami miałam postacie z ekranu.

       "Zielona Mila" Kinga jest dziełem wyjątkowym. Jednak przestrzegam wszystkich, zanim obejrzycie film, sięgnijcie po książkę! Bo odbierzecie sobie część przyjemności z czytania. Wasz osąd będzie niepełny. Mój także jest. Gdybym miała wybierać czy książka czy film, wybrałabym to drugie. Być może gdybym najpierw przeczytała książkę byłoby inaczej. Może. W każdym razie polecam "Zieloną Milę" każdemu.
       
Tytuł: "Zielona Mila"
Autor: Stephen King
Wydawca: Albatros
Rok: 2007
Ocena:  9/10

"Każdy musi umrzeć, wiem, że od tej reguły nie ma wyjątku, ale czasami, Boże mój, Zielona Mila jest taka długa."



Ta recenzja bierze udział w konkursie "Czytanie: 802% normy"
http://www.koobe.pl/121,a,konkurs-dla-blogerow.htm


wtorek, 12 lutego 2013

Prywatnie


Dzień dobry!
Od ostatniej recenzji minął tydzień. Kończę czytać "Zieloną Milę" Stephena Kinga. Już wiem,że trudno będzie mi zrecenzować tę książkę. Pewnie zejdzie mi trochę czasu, więc proszę o cierpliwość. Zwłaszcza, że czuję, jak choróbsko zaczyna mnie atakować. Siedzę w pracy ledwo żywa, a do końca jeszcze duuużo czasu. No ale muszę dać radę. 

Co poza tym? W zeszłym tygodniu odebraliśmy fotki z wesela. Są prześliczne! Jestem bardzo zadowolona, co się naprawdę rzadko zdarza. Nie lubię oglądać siebie na zdjęciach, ale o dziwo w tym wypadku było zupełnie inaczej. Widocznie wszystko zależy od fotografa :)

A wracając do samego wesela, chciałam się z wami podzielić pomysłem, na jaki wpadliśmy z narzeczonym przed weselem (no, ja wpadłam,a on się zgodził ;)). Zamiast kwiatów zażyczyliśmy sobie książki. Do każdego zaproszenia dołączyliśmy małą karteczkę z dwoma tytułami książek do wyboru. I tym oto sposobem, po weselu przybyło nam 40 książek! Powtórzyły się raptem dwie :) Myślę,że to dobry wynik. 
Z mężem bardziej cieszyliśmy się z tych książek,niż z kopert :D

A oto jak przedstawiał się nasz stosik. Fotka robiona telefonem więc nie krzyczeć na mnie ;)



Nie widać wszystkich tytułów, ale naprawdę jest ich 40! :)
(proszę, nie zwracajcie uwagi na burdel na drugim planie:P)
Naprawdę polecam takie rozwiązanie sprawy. Można się wzbogacić o wiele pożądanych pozycji. No i książki wytrzymają dłużej niż kwiaty, prawda? 



Jeszcze jedna wiadomość, z której się bardzo cieszę. Udało mi się załapać na Study Tour wraz z mężem :)
Dosłownie rzutem na taśmę. Może nie wszyscy wiedzą, co to jest study tour, więc wyjaśniam,że jest to wyjazd studyjny organizowany dla pracowników biur podróży w celu poznania oferty organizatora. 
Jadę z mężem! Były miejsca, więc pozwolono mi zabrać osobę towarzyszącą. To będzie taka nasza mini podróż poślubna, bo nigdzie jeszcze nie byliśmy po ślubie.
Te Study Tour organizowane jest przez firmę Polferries, armatora promów, kursujących po Morzu Bałtyckim między Polską a  Szwecją :) My jedziemy na 4 dni :) Będziemy w Sztokholmie i zwiedzimy Wyspy Alandzkie. Cieszę się strasznie! Byłam tam kilka lat temu i Szwecja wraz ze Sztokholmem mnie urzekła. Nie myślałam, że uda mi się tam jeszcze wrócić. A jednak! 
Na promie będzie trochę czasu, więc mam zamiar nadrobić czytanie :) Mam nadzieję,że uda mi się przeczytać ze dwie książki :)

No, to chyba tyle :)
Nie zanudzam więcej i miłego dnia!

środa, 6 lutego 2013

Refleksja na temat oceniania książek.


              Przeglądając blogi innych (waszych) użyszkodników naszła mnie pewna  refleksja. Hm, może nie refleksja, ale... No właśnie, co?
W sumie sama nie wiem jak to nazwać :P Myśl, zawahanie? Aaa, nieważne. 

Chodzi mi o ocenianie książek. Zauważyłam, że część blogerów ma skalę ocen od 1 do 5, a inna od 1 do 10. I teraz tak się zastanawiam, która jest lepsza. Może nie tyle lepsza, ale wygodniejsza. 

Do tej pory używałam skali od 1 do 5. Tylko, że czasami mam problem, którą 'cyferkę" przyznać książce. Wahałam się między dwiema. I o, przeważnie takim sposobem dawałam wyższą. No i tak sobie siedzę w pracy i z nudów dumam nad tymi skalami. I tak myśląc coraz więcej, dochodzę do wniosku, że chyba będę musiała zmienić skalę na tą do 10. Choć nie jestem do końca pewna tego kroku. Wiem wiem, zastanawiam się nad tym, jakby to była rzecz wagi państwowej ;) No ale z nudów ludziom różne dyrdymały przychodzą do głowy.

Dlatego mam prośbę do was. Spróbujcie mnie przekonać do którejś ze skal :P

Z góry dzięki!

wtorek, 5 lutego 2013

"Wampir z M-3" - Andrzej Pilipiuk


    Pana Andrzeja Pilipiuka fanom fantastyki przedstawiać nie trzeba. Tak samo jak Jakuba Wędrowycza - najbardziej znanej postaci wykreowanej przez polskiego autora. To właśnie dzięki niemu Pilipuk zyskał sławę. Nie będę wdawała się w szczegóły na temat twórczości tego pan. Dodam tylko, że jest to jeden z najbardziej znanych polskich pisarzy fantastycznych. 

       Większość powieści, opowiadań, które wyszły spod pióra Pilipiuka jest dobra, a czasem nawet bardzo dobra. W sumie to jeden z moich ulubionych pisarzy fantastycznych. Do tej pory nie zawiodłam się na nim. Aż do czasu, kiedy sięgnęłam po "Wampira z M-3". Ale o tym później.

        Gosia jest nastolatką, która żyje w czasach PRL-u. Ma chłopaka, który, jak się dowiedziała, chce ją wykorzystać. Wściekła na cały świat  pod wpływem chwili popełnia samobójstwo. Na tym mogłaby się cała historia zakończyć. Ale jednak nie. Po kilkunastu dniach budzi się, nie bardzo wiedząc, co się stało. Pochowana w trumnie i zamknięta w grobowcu rodzinnym, zdaje sobie sprawę, że coś jest nie w porządku. Została wampirem.. A w tych czasach życie wampira wcale nie jest łatwe. W ten mroczny świat bycia istotą nadprzyrodzoną wprowadza ją inny wampir, Marek. Ślusarz z zawodu. Od tego momentu Gosia z przyjaciółmi popada w różne tarapaty...

         "Wampir z M-3" to zbiór krótkich opowiadań o przygodach młodej wampirki Gosi i jej kompanii. Sięgając po książkę spodziewałam się dobrej lektury przy której spędzę przyjemnie czas. Nazwisko autora moim zdaniem do tego obliguje. Zwłaszcza, że Pilipiuk to jeden z moich ulubionych, polskich pisarzy fantasy. No i się rozczarowałam. Naprawdę. Żałuję, że sięgnęłam po tą pozycję.

         Pilipiuk chyba tworzył tą książkę pod publiczkę. Taak, jest, a raczej był wtedy, gdy wydano tę książkę, wielki "boom" na powieści o wampirach. Powstało ich setki, jeśli nie tysiące. Pilipiuk też musiał wtrącić swoje trzy grosze, przecież nie będzie gorszy. Fakt, trzeba przyznać, jest to zgoła odmienne przedstawienie tych sławnych istot nadprzyrodzonych. Może i dość oryginalne. Może i napisane w sposób przystępny, prostym językiem. Tak, może szybko się czyta tę książkę. Ale dla mnie to za mało! Albo po prostu miałam zbyt wysokie wymagania. Wcześniejsze książki Pilipiuka, które czytałam, sprawiły, że spodziewałam się iście dobrego opowiadania. A ja czytając, ciągle miałam wrażenie, że powstała ta książka na szybko.

         Obsadzenie akcji w czasach PRL-u jest może dosyć dobre. Tylko,że w tym PRL-u było mało samego PRL-u. Myślałam, że dowiem się czegoś więcej. Bo szczerze mówiąc zbyt wiele nie wiem o nich i nie interesowałam się. Jakoś na kartkach opowiadań Pilipiuka nie odczułam klimatu, nie przeniosłam się w przeszłość. Wszystko było strasznie pobieżnie opisane.

             Naprawdę, momentami męczyłam się czytając tę książkę. Za mało się działo. Ani razu nie parsknęłam śmiechem, ba, nawet się nie uśmiechnęłam. Może nie zwróciłam zbytniej uwagi w przesłanie, jakie Pilipiuk próbuje nam przekazać. Może moja ignorancja na temat czasów PRL-u ma tutaj wpływ. Może ja się nie znam. Może. Ale mi się nie podobało. I jestem rozczarowana.

Dlatego idę sięgnąć po Wędrowycza. ;-)



Tytuł: "Wampir z M-3"
Autor: Andrzej Pilipiuk
Wydawca: Fabryka Słów
Rok: 2011
Ocena: 2/6
        3/10

Wampir z M-3 - CYFROTEKA.PL


Ta recenzja bierze udział w konkursie "Czytanie: 802% normy"
http://www.koobe.pl/121,a,konkurs-dla-blogerow.htm





Książka przeczytana w ramach wyzwania "Z Półki 2013"

piątek, 1 lutego 2013

Stosik część pierwsza ;)


Odwiedziłam wczoraj bibliotekę. Miałam nie lada problem. Musiałam wybrać 6 książek spośród kilkuset, które chce przeczytać i są dostępne od ręki.
Dla ułatwienia posłużyłam się ocenami czytelników dodanymi na portalu nakanapie.pl :P
I tym oto sposobem powstał taki oto stos:


Tak wiem, zdjęcie marnej jakości, robiłam aparatem w telefonie.
Ale tytuły raczej widać. Od góry:

1. "Bokser z Auschwitz - Losy Tadeusza Pietrzykowskiego" - Marta Bogacka - Tę książkę wybrałam pod wpływem recenzji na którymś blogu.
2. "Naznaczeni błękitem" - Ewa Białołęcka
3. "Naznaczeni błękitem Księga II" - Ewa Białołęcka
4. "Przeżyłam Oświęcim" - Krystyna Żywulska
5. "Zielona Mila" - Stephen King
6. "Intruz" Stephenie Meyer.


Zapomniałam zrobić fotki książek z mojej biblioteczki, które mam zamiar także przeczytać w najbliższym czasie. Jak nie zapomnę, to uzupełnię wieczorem.

Jeszcze taka konkluzja. Na wielu blogach są publikowane miesięczne podsumowania. Ja tego robić nie będę tak często. Postanowiłam, że będę takie statystyki publikować co 3 miesiące. Najbliższy w marcu :)


P.S. Teraz taka mała prywata. Dziękuję wszystkim, którzy zaglądają na mój blog. Dzięki wam stuknęło mi ponad 700 odwiedzin i 32 obserwatorów, odkąd zaczęłam pisać. Może nie jest to imponujący wynik porównując z wyświetleniami innych blogów, ale dla mnie to naprawdę dużo znaczy.

Dzię! Ku! Ję!

:-)
 

Copyright © 2008 Green Scrapbook Diary Designed by SimplyWP | Made free by Scrapbooking Software | Bloggerized by Ipiet Notez